Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 323]

Thomas Möhlmann

Kop

Ze beweegt nauwelijks nog
fluistert tegen mijn bovenarm
haar vingertoppen rusten op mijn pols

een rilling een zachtmoedige ontsteking
voedt zich aan de huid en geleidelijk legt
een warm vermoeid dier zich in ons neer

de ruit laat regen door, de lamp zal geen licht
meer geven en de stoelen waarop we zaten
zijn meer op geknakte bloemen gaan lijken

hout voor de haard misschien later maar
eerst slapen, haar keel is ruw, haar gezicht
is mooi, haar vingertoppen rusten.