Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 203]

Mutatis mutandis

De serveerster dekt de tafeltjes met stille handen.
Ze loopt, armen vol blauwe waterflessen, langs.
Er is iets tussen ons: verlegen, warme lucht.
Die ben ik zelf. Doodmoe word ik van dat gehang.

Het zit vandaag niet mee. Alles had ik willen zijn,
de tafels waar zij (o, haar borsten) boven zweeft,
het laken dat ze gladstrijkt, de menukaart, het bestek,
een glas dat weerloos fonkelt tussen haar vingers.

Maar ik ben om haar als het licht. We maken er
het beste van: ik heb vrij spel langs haar blote armen,
wervel rond haar rok en zwem haar longen in en uit.

Vanavond fietst ze naar huis door een tunnel
van mij, die zich geruisloos opent en weer sluit.
Later word ik een nachthemd, lakens, het gordijn -