Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 192]

Elma van Haren

Aanloop tot de snoekduik

Elf uur slaan op een zomerse ochtend.
Koele bries, sluierzon, de namen kwijt
van het heupwiegend loof-

mysterieus nu.

‘Waarom zou ik...
Is het mijn schuld, dat...
Op zijn zachtst gezegd...’

Een grote trampoline,

ruimmondige onstilbare ronde

spiralende deinende navel

heldhaftig luchtledige piste

en het vlezige weiland rauw daarachter
laag, organisch en gapend om je salto in haar diepte te vermalen.
Niets ‘mysterieus nu’ aan de kaken van dat groene martelschap,
schrapende bramen, distel, berenklauw.
Je crawlt door het golven,

spuwt het pluis van de wollige toppen,

slikt het schuim van de bladluis,

omklampt het schors van een notenboom

en spoelt aan op

de zandweg erachter.

Een terugblik toont je - nog even drijvend op
de stofwolken rondom je siersprong -
die aangespoelde aanloop (wegloop uitloop omloop afloop)

uitwaaierend aan je voeten.

[p. 193]

 

Ivoren geraamte zichtbaar, pezen verzilverd,

 

lijnen kristalwit slakkenspoor, verwondingen dons bevederd

 

vliesdunne naad nog maar,

 

met op de kruispunten van scharniermomenten,

 

soepel klikkende paarlemoeren gewrichten,

 

klaar om op te stijgen.

 

 

 

Als een beest heb je het engelachtige veroverd!

 

Wil je nu niet braaf zijn?

 

 

 

Je krabbelt op, steekt de ellebogen naar buiten.

 

Spieren verharnast, handen in sterrenstof gestoken,

 

Vort! Hop! en Klaar en af!

 

de wachtende nadagen in,

 

maar stokt,

 

plant de hakken in het zand, want

 

- klap in je gezicht -

 

na al die labyrintische bespiegelingen,

 

lafhartig uitstel valse start dubbele salto platte neergang,

 

ligt er achter dit gehavend doch eclatante overzicht

 

onverhoeds

 

de peilloze ruimte