Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 166]

Koenraad Goudeseune

Veranderlijk

1

Zeven gedichten stel ik mij voor
al kan het voor zo'n gewichtig thema
misschien met één?

Eén allerhoogste, één stiltste, één liefste
die afdaalde, brieste, mij verliet.

Eén gedicht dat na zeven keren lezen
nog altijd zegt: verander lijk
wordt weer mijn moeder, blijf.

Ik zou niet weten wat er na al dit lezen
met dat gedicht gebeurt. Maar schrijf ik,
dicht ik voor haar die niet meer is alleen?

[p. 167]

2

Soms, heel soms, is ook twijfel niets dan spel
en wordt die listig als een joker ingezet. Dichters,
ze hebben met komedianten dat veranderlijke gemeen,
die feilloze timing waarmee een grap staat of valt.

Zoals ik het over mijn moeder heb.
Het mens is al langer dood dan dat ze voor mij leefde.
Wil nu eindelijk eens iemand lachen, zich bescheuren,
het in zijn broek doen van de pret.

Ik kan het niet. Nog altijd denk ik zeer terecht dat zij
geen gevoel voor humor had en zeggen zou: genoeg,
schaam je, of wie weet heel zacht mijn gat zou vegen.

[p. 168]

3

De dood echter / is een steen in de laars
van de klimmer' schrijft Piet Gerbrandy
in een voor de rest onnavolgbaar gedicht.

Maar dat begreep ik dus en ging liggen,
als op een plateau dat ik via een rotswand
na jaren had bereikt. Eindelijk

aan de grond, als iemand die op zijn hoed
gaat staan, zo ging ik liggen.

Als in de nok van een kathedraal,
zo ging ik liggen op mijn buik
en zag naast lege stoelen
ook waar fuga's over gaan.