Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 89]

Confiscatie

Nu ik een halve eeuw rondloop op deze magistrale aarde,
vol verbazing en bewondering en in het sterkere besef
dat ooit dat ooit dat ooit ik al mijn voetstappen begrijpen
zal en alle woorden die ik schreef, en alles was ik voelde
zich voorgoed zal samenballen in een liefdesspreuk,
nu wordt het tijd om zelf een landschap te worden
en daarin het dier te zijn, dat alleen maar omziet
omdat overal het schone en overal het goede zich
in gelijke mate uitstrekt als een rilling in het gras,
en zachtjes jankend van geluk de rode avondwolken
open breekt voor een slokje licht, want het wil geen
duister meer, geen krampachtig trachten om de dingen
anders voor te stellen dan ze in hun diepste wezen al
vanaf de aanvang, over zwarte waters zwevend, zijn.