Het Liegend Konijn. Jaargang 5

[p. 61]

Huub Beurskens

Deur van glas

Dampig schenkt de zomeravond
schaduwen schijnsel van zijn hoge deur van glas
en drukt een gloedzegel op mijn hart.
Maar wie heeft (aan de overkant springt de lamp aan

op het rivierterras), wie heeft

het licht ontstoken op de brug die er is

noch was, waar jij wachtte noch wacht?

In de kamer hangt de slikgeur
van de wond al in haar floers
van paarlemoerenknoopjesnacht.
Doorwaadbaar is de avond die rilt
alsof hij drenkplaats is
en altijd was,
in het hart dat smacht.

cf. Dino Campana, ‘L'invetriata’