Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 42]

[Pas wanneer ze mij roept, ben ik binnen]

Pas wanneer ze mij roept, ben ik binnen
en is zij in de tuin, de buitenkant
van haar bestaan. Ze heeft een vogel
gevonden; een andere vogel dan de
vogels in haar hoofd. Hij ligt onder
de lindeboom die haar jaren ringt.

Pas wanneer ze achterom kijkt, als
naar een herinnering, terwijl verdriet
zich vermomt in wat ze zingt, maak
ik me los uit het spiegelbeeld en
stap naar buiten. In haar blik huist
een vader. Ik zie het meisje dat ze is.

Pas wanneer ze vraagt wanneer zij
en ik dood gaan, is het voorbij.
Het zonlicht heeft het huis overgenomen
en ik weet niet waar ik moet beginnen.
Zij raapt de vogel op uit het gras
en gooit hem in de lucht.