Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 41]

[Geluk is mijn dochter]

Geluk is mijn dochter
die een bootje vouwt
en ik mag niet helpen.

Als ze klaar is, denkt ze
me met blauwe ogen aan.
Ik zie de wolken erin.

Haar lach snijdt een venster
uit mijn herinneringen.
Plots is het verdriet

waarop ik zo lang heb gewacht:
de zee en de gebroken schelpen
van mijn handen.