Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 32]

Onleesbaar

Het licht om haar is doodeenvoudig dit:
een neergelaten rolluik en een schakelaar,
een leeslamp op het wit.

Een leven schrijft zijn angst op haar gezicht,
maar dat is louter tijdverdrijf,
aan haar gezicht verandert niets.

Haar stap in deze kamer is zo specifiek
dat hij nergens toe leidt,
een deur gaat open en blijft dicht.

Haar mond leest alle woorden objectief
die in de kast voorradig zijn:
nootjes, snoep, een zakje chips.

Als ik mijn ogen sluit verdwijnt zij niet,
zij zegt: dit duurt zijn tijd,
het heeft geen zin dat je me mist.

Omdat zij werkelijk mijn liefste is
is zij onleesbaar

in de vorm van een gedicht.