Het Liegend Konijn. Jaargang 4

[p. 22]

Een winterlied aan midnight pass

1

Stoel met uitzicht op mimosa; de levensboom

daarachter, opgetuigd

als martelpaal.

Poppen vastgebonden, autoband in brand.
Kinderen met vaders witte puntmuts gaan nu gauw
door slangen en gebladerte verslonden worden.
Smeulend rubber, nietpistolen plofklak plofklak
op het dak van een omheinde stadsranch. Dubbele
garages, loopse geweren, badkamers, snufjes die zoemen,
lanai onder gaas. Luidruchtige koeling, haardroger,
house-dreun, zwembad met zelf regulerende robot,
motorjacht op mallejan, Lincoln & Humvee, kerstman
in kunstsneeuw, opblaasbare heiligen, Jezus, Maria & Jozef
helder verlicht op een tropisch gazon, waar ook Mickey Mouse
vrolijk zwaaiend zijn opwachting maakt.

[p. 23]

2

Een rijdende graseter buffelt dicht bij.
De egalisator ronkt in de verte. Sproeier

werpt het schaarse water kwistig op de weg.

Triomferen heggenschaar & grasrandvreter, bijgestaan
door bladzuigers achter het hek.
Naakte feiten waarop niets valt af te dingen.

Iets vergeten?
Pneumatische hamers

klaar om maagdelijk asfalt open te splijten?

Zingen van de motorzaag
die gindse palmboom onthoofdt?

[p. 24]

3

De zittende vitter houdt stand in zijn stoel in de tuin
en verdedigt een stilte van voor de geboorte.

Een hagedis kleeft schijndood aan zijn schoen,
mieren snellen als gehaaste koelies
naar het tuchthuis van hun onderaardse plichten.
Eekhoorns kraken pecannootjes in het stugge gras.

Zeven buizerds aan de blauwe hemel, kardinalen
rood ommanteld in de levensboom.
De mimosa overschaduwt een gehavende agave.
Een spotzieke gaai pest een schorre belager.

[p. 25]

4

Eigenlijk niets aan de hand. Vliegtuig sleept

commando's langs het zwerk:

‘Doodstraf!’ ‘Justice!’ ‘God aan onze kant!’
Vliegtuig pleit voor witte tanden en een zachte huid.
Voert als altijd een verloren of gewonnen strijd
tegen staatsvijandige microben & abstracties.

Autobumpers, luchtbanieren, vlaggenstokken.
...Proud to be an American...

‘Ook al lid van de Kerk?’

De zon, de zon bezwijkt, verblind
door alle fotomeisjes met een frisse adem.

[p. 26]

5

O dat er een zondvloed of helse orkaan over Midnight Pass
en Casey Key, en alle oogverblindend witte stranden kome,

nu een vervette, smet vrezende schommel

hijgend als een rino na een wedren
neerzijgt op een hard-groen matras, schimpend
op verdoolde kakkerlakken, maagzuur, lekkende riolen,

de strapatsen

van een aangetrouwde smart-ass uit het avondland
en een dwarse, volslanke dochter

die Fidel Castro in stilte vereert.

Geen verlichte gedachte heeft ooit de mesterij van haar lichaam

verlaten.

Piept daar een veldmuis in doodsnood?
Wordt onder vlezige heupen een krekel gesmoord?

‘O Lordie, where's my cellphone?’

‘Hi hon! Merry Christmas!’

‘Hmmm.’

‘No, sweetheart! Not to-night. You know that it hurts.’

‘Mmm, mmm. Yeah, a pattypan wd. be fine.’

‘Rather not... I'm busy right now!’

‘Yes, me too. God bless. Bye, hon.’

Haar lijf droomt van fruitcake en liefde,
en de zalige dreiging van overdraagbare wellust
opgewekt door de geoliede tong van George W
of twee angstaanjagend aantrekkelijke kapers

in dienst van de enige God -

[Sarasota, 2002/2005]