Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 147]

Maja Panajotova

De katuil

De koekoek roept
bij de zonnige duinen.
In nog twaalf talen
zingen andere vogels.
Eindeloos lijkt deze
prachtige dag.

Waarom doet hij me denken
aan die nacht in december,
lang geleden,
toen ik sliep
naast mijn zieke moeder.

Haar malse lichaam was gesmolten
en de pijn had een tragisch masker
op haar gelaat gedrukt.

En opeens,
voor het eerst in mijn leven,
blies aan ons raam een katuil.
‘Hoe is die van zover gekomen,
naar de stad, tussen de huizen?’
- vroeg ik verschrikt.

Maar mijn moeder antwoordde:
‘Om mij is hij gekomen
hij voorspelt mijn dood.’

[p. 148]

 

Wie had hem gezonden? Hoe wist hij,

 

dat hier, naast mij, het leven

 

van mijn lieve moeder doofde?

 

Welke onzichtbare en onbekende

 

Golven hadden hem hierheen gebracht?

 

 

 

En hoezeer we ook weigeren

 

te geloven in voorspellingen,

 

ze gaan altijd in vervulling.

 

 

 

Ze zullen in vervulling gaan.