Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 91]

Extra time

Helemaal aan het eind komt er nog iets, dacht hij,
iets dat het eindigen voorlopig uit kan stellen,
maar dat enorm veel voorbereiding en precisie vergt.
Helemaal aan het eind wou hij zijn tuinpad breder

omdat hij onvoldoende ruimte om te sterven had.
Lucht, zei hij, meer lucht. Forsythia en azalea moesten
weg, de bedden voor de eerste moesgroente weer afgeplat
en een voor een de laatste sneeuwklokjes vertrapt.

Ook moest ik over hem nog wel een vers of tien zien
uit te vinden, zolang hij niet in die verdomde aarde kon.
Intussen zwol hij op en breidde hij zijn hemel uit
terwijl zijn heden af begon te nemen, zucht na

zucht. Het vroor dat jaar tot in april. En toen het dooide,
op een middag, ging hij liggen, resoluut, dwars over het
pad. Voeten in het leven, hoofd al behoorlijk ver in een
hierna waar niemand hem nog ooit passeren kon.