Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 57]

Repro

Geuren lek, de bloemen die ik roem in gedempt
donker. Sterren verpinken in het water niet. Dat
schuren, roesten en ijzervijlsel onder knekelwolken.
Slaap vervoert in zich de dag. Winkelramen rekenen af.

Leeft een straat zich uit, honger ik naar een kamer
die mij verpakt, zich op mij verhaalt in een later.
Ontwar, ontslaap. Verkijk me niet op jou als bevroren
rozen, afgesneden replieken op een leeg toneel.

Als een hand die gaat in stilte over stiltes rug,
jouw huid aandoet, vingers rafelend. Vloeit
jouw schaduw in lood langs de gordijnen,
dan liggen ik, jij en meten ruim de afstand

uit tot wij. We houden hier de kamer, twee ruggen.
Planken stutten wie er voor ons uit verdween. Lakens
bedrukken ons. Gesprekken gaan door ons fronsen heen.