Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 41]

Anneke Brassinga

De goede afloop

Wat doen we hier eigenlijk, vragen we
ons niet af zolang het huppelen van wijsjes
uit de luidsprekerboxen voortgaat, in de bomen
hangen ze onzichtbaar, en wij maar denken
dat het vogels zijn die kwinkeleren -

wat doen we hier? Eerst eens voelen of
de voeten warm genoeg en niet al te pijnlijk
verknobbeld zijn, dan even goed luisteren
naar het licht geborrel in de diepte van ons
ingewand, oude waarzegster die laat weten

of we alweer verrekken van honger zoniet
dorst, je komt er immers niet achter anders,
en het moet niet in het honderd lopen in het
hier, het verzandende, de bossige verstuiving
waar de limonadekraampjes de een na de ander

luchtspiegeling blijken als je hijgend dacht
er te zijn - in het hier waar je wandelt en,
door steeds het niet te kunnen laten nog
weer om te kijken naar waar je vandaan kwam,
niet ophoudt te struikelen over stronken,

[p. 42]

 

schrammen op te lopen van ruwe eikenschors

 

en roest- of bloedrood prikkeldraad,

 

de resten van beschaving. En hoe vaker je terug

 

blikt, voortzwoegende, op de wonderschone

 

zonsopgang roerloos in je rug boven het verre

 

 

 

geboomte dat onhoorbaar ruist, hoe beter je

 

weet: dat ontwaken met de frisheid van limoenen,

 

die paradijselijke eerste hap van de tropische

 

verrassing in een jasje van melkchocolade -

 

het verblindend prille komt niet weerom.

 

 

 

Wat doen we hier eigenlijk? Wat we niet doen

 

is opletten. Of is de afgrond onzichtbaar, of

 

bestaat er geen afgrond voordat je erin valt,

 

langs gladde steenwanden suist? Het gaat

 

gezwind. In het gras naast de beek op de bodem

 

 

 

wacht God, zo blij als een moeder die al

 

die tijd thuis is gebleven, met een boterham

 

en een kop thee. En vanachter de bloeiende

 

bomen, daar komen ze eindelijk aan, de vermisten

 

voor wie je onmisbaar, die jij niet missen kon.