Het Liegend Konijn. Jaargang 3



[pagina 102]
Spijt 1 Je moet je nog schuldig voelen, zei een engel - dat is waar ook! zei een man en hij voelde zich schuldig, schaamde zich en verzamelde leed, waar hij het maar kon vinden, en toen hij al het leed van de wereld verzameld had nam hij het op zijn schouders en deed één stap, en toen hij op de grond lag, zijn rug gebroken, het leed van de wereld in duizenden glinsterende scherfjes om hem heen, en boven hem de zon die hartverscheurend scheen, fluisterde hij: het spijt me, en de engel knikte, trok hem overeind en sloeg hem neer.

[pagina 103]
2 Het spijt me... Die drie woorden! die zijn geboren uit ontgoocheling en een zucht van onnadenkendheid, die zijn groot geworden in het naargeestige midden tussen lief en leed, die door het leven hebben gemarcheerd één twee één twee, dromend van een oogopslag, en die ongemerkt van betekenis zijn veranderd, verbleekt in het lege aangezicht van onbekenden - hemels en vergeefs - o het spijt me, het spijt me!