Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 34]

Out of key

1

Midden de wilde rozen
papaver korenbloem petunia narcis
leliën anjelier iris en waterlis
hortensia camelia pioen
Gun weefwerk der Natuur der bloemen overvloed
midden viola bellis perennis en ranunculus
cytisus goud en blauw en lathyrus

Ezra Pound schreef een gedichtenreeks over een dichter

‘Out of key with his time’ (niet passend in zijn tijd). In deze reeks beschrijf ik 4 soorten gedichten die nu schijnbaar ‘tegen de tijdsgeest’ zijn.

Nr. 1: de poëzie over de bloemen: voorbij.

[p. 35]

2

Maar ook te land zweept losgebroken storm.
De berg dondert, zijn stoere zonen tot
De bodem van de rots krommen de rug.
Alleen op middernachtelijk steil, ontzind,
Zwoegt hijgend donkere zwerver, vreemdeling,
Andermaal valt hij, stijgt tegen de vlaag.
Laag golft geworteld woud, geplaagd, en stort
Wat overschoot van zijn geschonden schoon,
Zijn reuzenledematen neergeknakt
Verstrooid door razernij en wilde wind.
Zo worstelt door verwoeste bossen voort
Wervelend tempeest over het vlakke land,
Grijpt ruw de strooien hut, het herenhuis,
En schudt ze heftig tot hun vaste grond.
Dan, zegt men, hoort men door de zwangere lucht
Lang kreunen, ijle kreten, ver gezucht,
Verdoeming door de duivel van de nacht
Die de ongelukkige aanzegt nood en dood.

Nr. 2 is een vertaling uit The Seasons, 1730/1746, J. Thomson (Winter, v. 175-194).

De beschrijving (in casu natuurbeschrijving): voorbij.

[p. 36]

3

Der bloemen droefenis in dooi vergaat,
de bladen, oe, ooi, aa, het smolt,
der bloe droe i i het schuift, het drijft;
dit is als dat en meer en niet,
met al van overal loopt vijver vol,
want iets is al, maar even stolt:
van tong en mond voor god gezongen woord
(elk instrument van vlees); het daalt en stijgt,
wat korter, langer, krachtiger, wat zacht,
in vormpatronen prachtig voortgebracht
voor binnen, waar men geestelijk hoort,
inwendig oog inwendige letter ziet,
gedroomd bewegen langzaam gaat
dat haast zo licht verrimpelt dat het staat.
Het feest is ooit geweest, het lied.

Nr. 3: de lyrische poëzie: voorbij.

[p. 37]

4

De goden, vorsten, koren, offervorm
vergaan; de gouden lier de adelaar
een lichte kluister op de ogen vlijt,
een donkere wolk op de gekroonde kop;
de grote vijand zwijgt, zijn hart verstilt.
De snaren raakt verborgen meester aan:

De roos ontplooit haar onvolprezenheid,
geniet zich spiegelend, zij ziet haar tijd.
Haar matte schoonheid schouwt smetloos de maan.
Het water maakt zijn rimpel langzaam, klaar.
De zon zijn vlam verzacht, zijn macht is mild.
De regen trilt aan 't oor bij drop op drop.
Ademt de mens vervoerd in prachtige storm,
hij begeleidt de reis met schuchtere moed,
de dichter zeilt Atlantis tegemoet.

Nr. 4: de klassieke poëzie: voorbij.

Vers 1-6: Pindaros, eerste Pythische ode, in de vertaling van Patrick Lateur.