Het Liegend Konijn. Jaargang 3

[p. 10]

Gouden wissel

Geen flauwekul. De trein vertraagt niet.
In het smalle perspectief bloeit de glazen stad.
Enorme zwerkpartijen trekken aan de noodrem.
Maar de trein vertraagt niet. Geen flauwekul.

Wij suizen door de schervenglinstering en monden
kauwen groen en traag hun psychedelisch Oh! en Ah!
Bouquetgebeuren. Foute koffie. Ieder oor zijn krekeltje.
Zonnezwaarden. Brillenvuur. Blank ritselen de kranten.

Geen file op de snelweg. Het goedgemutste harnas
functioneert naar wens. Lekker op snelheid
schiet de V-snaar van de ganzen zuidwaarts.
Absoluut beginnend is het absolute waar.

Uit de hoeve aan de bosrand treedt de wandelaar.
Geen wolkje aan de lucht: de laatste spitsklant
schuift aan tafel. Er is geen nieuws vandaag,
meldt tussen de bomen onvast een tamtam.

Weer zien wij flessen in iedere stam, weer zadelt
het weer ons met kampvuren op, weer kruipt het zand in
het lieflijke ritme en knarsen de lendenen als een machine
die almaar door wil omdat het zijn aard is, maar vastloopt in

zweet, zaad en bloed. Geen flauwekul dus. De vertragingen
zijn uitgebannen, alles loopt op schema, in het moerassige
wat halvig op de vlucht, aarzelend tussen de lichte scherven
en een loodzwaar zwerk, en al zo goed als ontspoord.

[p. 11]

 

Het oude rode licht, de oude rinkelbellen, het stram

 

gestreepte armendalen, weg die loodrecht openklapt:

 

o film met het geluid uit, eindeloos vertraagde traan,

 

zomerkindontwaken, herfstnabloei, midwinterwaan:

 

 

 

op weg nu weer, geen flauwekul, Scotty: beam me up.