Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 98]

Haar glimlach wekt mij uit de dood VII

Zo transparant was die Kleine IJstijd, zo stil,
de zon ging wit en adembenemend onder,
de wereld paste in dunne boeken.

Brueghel schilderde een klein paneel,
klein genoeg om grote dingen te vatten,
alles past tussen vier planken.

Zij laat het kunsthistorisch sneeuwen
in mijn hoofd, haar glimlach wekt mij
uit de dood. Uit het café waait gedempt

I Want You aan, op Dylan danst zij weg,
ik zucht verguld en proef haar na,
van lieverlee van liefdesleed vervuld.