Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 65]

Morgen koop ik een camera

Ik wilde ook niet dromen van de fotograaf. De vale dwaalgast
die mijn hersens poetst, laat weer eens flinke steken vallen.
Je kunt ook nooit iets aan een ander overlaten. Het wordt
tijd voor medicatie, valium, gedestilleerd, gegarandeerd
droomvrij of minstens goed voor onbevolkte visioenen:
kale pleinen, doodse straten, stilte, lege wijzerplaten
en geen mens die foto's maakt.

Ik wil ook niet bij alles tegenwind. Vandaag vloog
er een wespenkoningin onder mijn voet, ik merkte het
te laat, ik perste alle eitjes uit haar lijfje. Op een zwart
moment als dit zou ik je bijna schrijven: kijk, zo is mijn
ziel, een wespenkoningin die woorden afscheidt als je
hard op haar gaat staan, een duizendkoppig miskraammonster
dat, hoe vaak het ook verpletterd wordt,
halsstarrig weigert dood te gaan, maar goed.

Een achtervolging. Gouden feesten. Luchtballonnen.
Verre reizen. Samen door een spookhuis rijden. Spartelend
mijn graf in gaan. Alles had ik willen dromen, maar niet
van de fotograaf. Liever over jou en mij, dat jij je uitkleedt
en ik foto's neem en vraag of je misschien iets naar opzij,
je kin een beetje, ho, ja, goed zo, nu je dijen nog een héél
klein beetje wijder uit elkaar en lachen - lach jij maar.

[p. 66]

 

Liefste ik wil nooit meer dromen van de fotograaf, alles

 

heb ik er voor over: hufter worden, lullig baardje laten staan,

 

vermageren tot bohémien en vliegen naar Amerika, met een

 

vale rugzak bij een uitvalsweg gaan staan. Ik zal hem worden

 

als het moet, geen dichter meer, dit is het laatste wat ik doe,

 

de laatste avond dat ik schrijf. Morgen koop ik een camera.