Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 43]

7.

Ik lig in water, lijkbleek water.
Op de oever, in het strijklicht van ons theater,
zit mijn schilder.

Hij tekent mij af in het klad
van de dag. Later verkleurt hij mij als een ijsvis
in een wak.

Wat hij ziet doet zich niet voor
dan in herinnering aan nu. Nu wemelt voorbij
tot in het schilderij.

Zoals ik drijf, een vloeibad voor het licht,
zou het altijd moeten zijn.
Zie hem zitten, hemelhoog boven mij,

een potlood als een ijspik bij de hand,
vast aan mijn oppervlak
te wachten op dat ene dunne ogenblik.