Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 38]

3.

Genade komt later. Nu moet hij kijken.
Daarom laat hij mij te water.
Het licht zal mij breken.

Hoe ik lig - schijnbaar een reine Venus in rust.
Het is een list.
In zijn wijwater drijft een bleke vis.

Ik dobber voor dood op zijn hand.

Dan trekt hij mij uit bad.
Mijn lichaam schuift van rooflust open.
Wie nu zegt de mooie kat is nat van romantiek.
Ik bek in zijn blik als een zwijn.

Achter zijn bril val ik uiteen.
Toch slijt hij mij nog als een vrouw.
Voor de blinde is het genade.
Maar de schilder, hij
veegt mij samen
aan het oppervlak van zijn doek.