Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 15]

Zwijgen

Laten we geen route uitstippelen maar kijken
waar de zon zich zakken laat. Niemand ontsnapt
aan gewenning, terreur van de tijd. De rulle weg
van het zwijgen - zoet en zandig. Cul de sac.

Makkelijk is anders. Een lijk in de kast, een kist
zonder bodem, zij zonder adem. In een verre kamer
zingt Ferrat zijn lied. Valkuil of vluchtweg.

Ze struinen hijgend door de delling, snijden zich
aan de snee van het helmgras, zwijgen zich een ongeluk.
Loodblauwe stilte dikt zich in. Een ademstreng
krinkelt woordeloos naar boven. Het lucht niet op.