Het Liegend Konijn. Jaargang 2

[p. 103]

Oogopslag

Het duurt amper.
Een fragment, een gezicht
in een film van oud, elegisch licht.
Een mot trilt even
en ruist dan weg
als stil zeer bij dageraad.

Er blijft wat over, rusteloos nog net.
De avondtrein die
door de tunnel suist,
de twijfel die de trek bevolkt,
ik voel zeer scherp mijn heupen.

Wimpers krimpen onvolmaakt.
Zo blijven ze bewaard
in de bladen van een boekhouding.

Dat wordt af en toe beduimeld,
een rolboek voor het onbeduiden
van bedriegen of bedrogen zijn.