Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 83]

Herfst

Het was een zachte wereld nog.
Late zomer. Ganzen vlogen over.
Alles met de snelheid van trage regen.

Onze stemmen braken open
Op lege pleinen en late toeristen
Keken op. Verschrikte vogels.

De hemel tekende ons een verlate belofte
En toen de trein zijn gewelf verliet
Schreeuwden de zetels en de kleren nog van goud.

Toen trapte de tijd ons na.
Uit bed gegleden
En nooit meer weergekeerd.