Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 66]

1

Het is ons lot meen ik ons
uit de zakken van het woord te laten schudden
als destijds het muntgeld
uit de bros geworden voering
van je mantel - al wat stuitert
met de stalen klank van armoe huisvest
wat we niet geherbergd krijgen.
Heel de wereld spreekt zodoende
onze tekens en wil ons meer
toedichten dan we ooit
verliezen.
Ik denk aan vloeren,
grote kloeke tegels
in de huizen waar je blond was,
aan de gootsteen en
de pompen in hun adellijke
woede om de roestvrij
stalen kranen die hun kelen
hadden drooggelegd, hoe
ze moeizaam hoestten
als je aan hun armen trok, een laatste
adem over water bliezen diep
daar in die schachten,
en ik denk ook
aan de trap zozeer vermolmd
dat ik met hak en al
doorheen zijn draagkracht schoot.

[p. 67]

 

Ik was gekomen om

 

te zien of in een kier of veel

 

te brede voeg ze nog verscholen lagen.

 

Ik hoor de dans van koper

 

over de treden, al dat spraakgebrek langsheen

 

je schenen, en ik weet nog, vader,

 

dat ik het toen al eigenaardig vond:

 

de kwartjes vielen het snelst,

 

het kleinste het verst, het lichtste het laagst.