Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 59]

Een zeepbel

Lakens, het woord was ooit genoeg.
Schermutseling achter de rug,
veroveringen voor de boeg -
de slaap niets dan een ophaalbrug -

respijt voor een miniem moment -
dan weer het wilde watervlak,
golvende lakens, virulent -
een stadsplan zonder cul-de-sac.

Wat zo waarachtig was, verdomme,
een bloedend spel, een glanzend ding,
een kroonjuweel, is nu een stomme,
nietszeggende herinnering.