Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 9]

1313

‘Ik de koperkleurige ham aan de balk;
hoera woei de vrieswind uit dertiendertien,
en het langswandelend hert was er ook bij,
dat uit de bossen kwam. - Heerlijke maaltijd,

mompelden de gele tongen in het vuur,
een heel oud charter likte zijn lippen af;
dat de vorst toen harder inviel, wat gaf dat;
de bijenvolken in hun korven lachten.

In hun slaap. Ik was enkel maar de ham,
mijn fibrillen ontsliepen niet vergeefs;
aanhoudende vorst, vast als houtnerven.

Secuur als een almanak vlekt de maan.
“Geen zwakke vinger draait straks de sleutel:
op een maal als ik kon de eter aan.”’