Het Liegend Konijn. Jaargang 1



[pagina 74]
Schorseneer Bijna vergeten hoe zwart het ooit was hoe harig de huid gelooid door de nacht. Vergeten het loof, de vacht en de stronk, terwijl alles toch schreeuwde om schors. Niet één gewas werd zo ontdaan van eigennaam en bast, alsof men van een oude eik alleen nog kent de zagerij. Tot vandaag in het ouderlijk huis, het eten is warm, de groente onkuis. De krant die uit de kelen hangt is nu het net dat schillen vangt. Als palingen der duisternis, als repen winternacht, als losgeslagen aanmeerkabels krult de pels van schorseneer over het krantenpapier. Een teiltje water wacht en vangt op ongezette tijden het plonzen van een blanke balk en zijn geluidloos glijden. En de moeder zwijgt en schraapt, zij spreekt met schorseneren. En een vader die verder slaapt voorbij de populieren.
[pagina 75]
Het huis bereikt het middaguur, het klokje tikt, de melk staat klaar. In het teiltje rust het wrakhout, los maar steeds nog bij elkaar.