Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 71]

Olijf

Vergeet gladheid en glans,
veeleer bejaarde bomen die
een kunstje komen tonen.

Op de toppen van de wortels
wringt de stam een pirouette,
leunt achterover, wacht onbewogen.
Er komt niets.

Uit een draperie van hout
vouwt de kruin zich uit,
verbijt de pijn, ontvangt het applaus.
Het blijft stil.

Uit het strekken ontstaan takken,
die halverwege weer vergeten
wat ze eerder zochten.
Het was iets.

Zo vergroeit de tijd. Schors

wordt een echo van grond, doorploegd
en barstensvol droogte. Krom,
broos en knokig wordt het lijf
en onbereikbaar de jeugdige hoogte.

Maar elk jaar aan de benige vingers
blaadjes. En elk jaar te veel, te klein,
te wit. Vandaag glimt in het middaglicht
een school zilvervisjes die zwenkt

bij elke zucht van de wind.