Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 22]

De arenden

Tegen de avond aan, als niemand op hen let,
veranderen bejaarden soms in arenden.
Zij stijgen op, zij cirkelen een poosje rond
hun lusters en zweven krijsend door het raam

naar een of ander hoogst onnozel paradijs.
Het is hun helemaal niet aan te zien dat zij
door al hun jaren zozeer zijn bezwaard
dat ze nog amper een paar dagen kunnen dragen.

Maar diep beneden hen staan als versteend wie zij daarnet
nog volop waren: geschonden slungels en verslonsde grieten
met niespoeder, met scoubidou en hoelahoep.
Zo staan ze daar verlaten en gekromd,

beteuterd naar de grond te staren, waarin ze
weldra zakken moeten, doordat wie pas nog vliegen kon,
hoog in de lucht van hen is weggevlogen.
De schemering mat hun de vleugels aan

van schrokkerige rücksichtsloze beesten. Het is met zorg
en toewijding en met een nooit gezien plezier
dat zij daarboven, uit hun hoogverheven aarzen,
de hele wereld onder zullen schijten.