Het Liegend Konijn. Jaargang 1

[p. 16]

In Rabat

Nee, zegt mijn jonge gids, nooit
is het werk voltooid. De koning
stierf, het geld was op en de moskee
bleef ongekroond.

Onze gezonde voeten slaan de gave
marmervloer. Geen krimp. Achter de muur
begint een oceaan. De onvolgroeide zuilen
reiken naar een dak

dat er niet is. Hoe zij haar eigen dochter
dragen zou. Hoe de seizoenen rimpels
zouden snijden rond haar mond. Boven
de grond.

Hoe zij mij bitter en volstrekt ontbreekt.
Het zonlicht raakt de roze steen, zijn glad
gezicht. De hemel valt ons in de hand.
Onaf. Volmaakt.