Libertinage. Jaargang 6

[p. 243]

[Remco Campert: gedichten]

Remco Campert

Berchtesgaden

Hier hadden wij plezier,
Nietwaar? Terwijl sneeuw zich ophoopte
En vorst op ramen oorlogskaarten sloeg;
Terwijl gidsen verdwaalden en touristen
Langs lakens in de kloven daalden
Hadden wij wel plezier
In ons buitenhuis van liefde.

Soms dronken wij cognac, een nachtlang,
En schaakten met vrienden, nieuwe en
Oude kameraden. Beheerst bewogen zich
De vrouwen - neen eerder ontspannen -
Door de kamer, zorgden voor koffie,
Streelden ons haar en verbrandden
De kranten, die wij niet lazen.

Toch zou spoedig de morgen komen
Die de haard gedoofd vond en
Herinnering aan de avond tevoren
Een bittere smaak in de mond; jij
En ik in bed, de dekens opgetrokken,
Bang luisterend hoe dorpsbewoners
Ruiten versplinterden en
Vernieling begon.

[p. 244]

De wereld moet men vangen
en er werkelijkheid van maken

De lucht waar veel onaards gebeurd
Zo goed als de aarde met zijn wereldse adem
Beiden zijn werkelijkheid: het hotel
De benauwde kamers met stoffige verwarming,
Kraken op de trap, piepen op de gang,
Zuchten achter een ander nummer, verzamelde
Adem van reizigers op zolder
En de zwarte nacht, koolzwart glinsterend,
Daarboven welvend en zwijgend.

Beiden zijn werkelijkheid
Maar worden pas noodzakelijk
(Ja, de engel aan de deur)
Wanneer gehoord en gezien
Met apparaatloze zintuigen.

Instrumentalisten van het Westen
Van het Noorden en Noord-Westen
Laat het nu gebeuren.
Breng die duistere lichtende bal
Aan het rollen.
Instrumentalisten van het oog
Het oor en dan pas de hand:
De papieren zijn weer blank
De aarde is oud
De lucht is oud
En beiden zijn jong.
De kunst is op het punt
Van ontstaan.
Dat is zijn enige punt
Dat van ontstaan: daarin heeft zich werkelijkheid
Geconcentreerd, de stenen
En de ongrijpbare adem
Om die stenen, de schoorsteen
En het moment van wat is rook
En wat is lucht.

Laat het nu gebeuren.