Libertinage. Jaargang 4

[p. 187]

[Alice Houck: Sentimenten voor de ander]

Sentimenten voor de ander

De nacht gooit mij zijn mantel toe.
Aan mijn raam vergaat het licht.
In verweer zoek ik wanhopig
naar een droom en jouw gezicht.
Om mijn schouders hangt de zwaarte
van vergeefse hunkering
naar jouw warme handen
en bevrediging.

Maar ook de wanhoop leeft niet meer.
In het donker stokt de tijd.
Langs de wanden van mijn kamer
sluipt, als rook, de eenzaamheid.
Uit het niet meer verder weten
rijst de zinsbegoocheling:
jij en ik verbranden
tot herinnering.

Ik was weer in je teruggekeerd,
niet lang, slechts een paar uren.
De spinnen vluchtten uit de hoek
waarin mijn hart verkleumde.
Mokerhamers in mijn bloed
- binnen mijn roestende zinnen
in jouw afwezigheid
tot afbraak bereid -
herbouwden steigers om je heen:
ik bewoonde je alleen.

[p. 188]

III

 

Jouw heul vloeit mij tegen

 

als een avondzonregen.

 

Het landschap bezwijkt voor de stroom

 

tot een meer voor mijn dorst.

 

Ik sta

 

- bang als een bladvolle boom

 

in de herfst bij naderende vorst -

 

langs al jouw wegen.

 

 

 

Alice Houck