Libertinage. Jaargang 4

[p. 185]

[G. Schermerhorn: Macht van water]

Macht van water

Toen draak op draak op draak domweg
mijn slaap als een leeg oord bleek te beschouwen
om ongestoord een nest in aan te leggen
kreeg ik bitter berouw
en wilde ze alle toegang weer ontzeggen
maar wist niet wat hen nog verdrijven zou.

De dierenziel moet teder zijn,
heeft men gezegd, dus maande ik uit de verte
met zachte stem hen aan stil te verdwijnen,
wat niet werd opgemerkt.
Toen zong ik ze toe in gramme alexandrijnen
waarin op hoge toon gesproken werd

van zaken als der draken dood
en andere zo mooglijk kwader dingen,
waarop zij maar verveeld de ogen sloten
of hun de lust verging
verder te luisteren en mijn onverdroten
dreigzang verstierf in holle fluistering.

Zij bleven liggen in mijn slaap
of niets ter wereld tegen hen kon komen
en gaapten op wat ik kon samenrapen
en bleven lui en loom.
Toen riep ik andre middelen te wapen
hen te bestoken in een tegendroom.

Daarop droomde ik de eerste nacht
van een vrolijk draaksteker die ik kende,
een van mijn vrienden, en die er om lachte,
hij was wel meer gewend,
maar 't werd zijn dood en met dit onverwachte
eind in mijn slaap is hij nog niet bekend.

Toen van een ander, bijgenaamd
Aller geschubden Schrik, wien dit soort zaken
een vreugde was, maar zonder schrik of schaamte

[p. 186]

 

kwam sloom een kleine draak

 

en liet van hem enkel een schoon geraamte

 

en likte zich de kaken nog met smaak.

 

 

 

Ook naakte vrouwen hielpen niet,

 

integendeel, noch drank of duister vloeken

 

of uitbanning met niet te noemen riten

 

waarover liever doek,

 

of listig fluistren: jullie zijn maar mythe,

 

verdwijn en ga naar een gedicht op zoek.

 

 

 

Niets leek te helpen totdat ik

 

terloops aan water dacht dat traag verschenen

 

als zee alom mijn draken op liet schrikken,

 

hun vadsigheid verdween;

 

met water kon ik over hen beschikken,

 

zij repten zich met lage koppen heen.

 

 

 

Dit werd een allerzoetste wraak,

 

nooit heb ik van mijn nachten meer gelachen

 

dan toen de golven hun gerustheid braken

 

en ik ze vluchten zag.

 

Maar god behoede mij voor diepzeedraken,

 

een woord waaraan ik zelfs niet denken mag.

 

 

 

G. Schermerhorn