Libertinage. Jaargang 4

[F. Splinter: gedichten]

Mijlpaal

Uit baren die onvruchtbaar zijn stijgt boos
zijn houten kop. Een hele zomer stond
hij droog, bij vloed zelfs, - kleur- en zinneloos
met ijzerband en wintermuts, - en vond

morele steun aan honden, fietsen of
een vrijend paar (: nog even!), maar daarna
- een herfst, een winter lang - werd al die stof
tot overpeinzing weggespoeld. - Ik sta

al even uitgeloogd en zonder zin
in deze lentezee; ik zie het strand
steeds ebbend naderkomen; ik begin

te drogen, te verlangen naar het zand
zo schroeiend heet, dat ik vergeet hoe in
het zijn de mens zichzelf heeft ingeplant.

F. Splinter

[p. 48]

Nocturne

Terwijl de maan, volvet, voor heerser speelt
houdt flinke middelmaat een wolkparade,
maar stilte regisseert. - Soufflerend streelt
een struik zijn waterschaduw, en daar baden

ideeën: twee bedaarde zwanen. Maar
wit zijn zij niet, slechts een gebrek aan duister,
en drijven levenloos; een vijver waar
het opperkroos vergaart erkent slechts luister

in dood. - Die poel moet mijn tehuis wel zijn,
want als ik opkijk zie ik zwanenbuiken
en -poten, roeiend en vertroebelend mijn

bescheiden helderheid. En somtijds duiken
hun decadente koppen naar venijn.
Zo gaat verhevenheid naar modder ruiken.

F. Splinter