Libertinage. Jaargang 3

[p. 458]

[W. van Westenbroek: gedichten]

Gedichten

Voor G.S.

Mos groeit op daken, pandaken die weerden in de eeuwen
mos groeit op muren, geel korstmos op grauwe muren
waarvanal jij de laatste bezitter zult zijn voorzeker
hoeveelste vijfde doet er niet toe, maar stellig de laatste
je moet dit over wat jaren maar verkopen aan vreemden.
Mos is verstandiger dan jij bent, mos kent zijn plaats:
dak en muur. Als ik jou was zou ik in deel acht alleen maar
een summary geven, een compilatie enumeratie
want er zijn zoveel daken en muren in je crempense land.
Mos is ook eeuwiger dan jij bent, en het doet je denken
aan haar - en als je goed en met diepzicht naar mos kijkt
is er niets mooiers en eeuwigers dan mos en dan zij...

BraakPerronMarsman, ginds komt de wasman, belt al.
Weinig tijds leven wij op dit zootje wij in het gootje stillekens beven
Gij waart de besten gij drietal gij komt al weerom, om de resten.
Hitler is dood, Franco leeft nog en Spanje beeft nog, Duce is dood.
Uw zijn was goed zo: anderen leren, slapperen keren: dit leven moet zo.

U weet het niet en ik weet het niet
maar u gelooft het en ik geloof het niet
dat is het klein verschil.
Het vervelende is: u meent te weten
en zegt heilige wetenschap, theologie
en ik meen te weten en zeg heilige
kletskoek, theologie, want u weet het niet
en ik weet het niet, alleen: u gelooft het.

[p. 459]

 

Het sombere is: u wilt opdringen

 

en bevelen aan andren uw theologie

 

want u zegt te weten en uw leerjongens

 

de prekers en de soldaten

 

willen opdringen en zich uitspreken en straffen

 

want zij menen te weten - maar zij weten niet

 

en ik weet het niet; alleen: ik geloof het niet.

Bonjour, zegt u en geeft uw slaaf een trap
weest één, schreeuwt u en zwaait een rode lap
opdat ik zie hoe rood hoe groot hoe één hoe flink u bent
maar ik niet kijk - uw slaaf bloedt dood.
Dien god, zegt u en u verkracht uw vrouw
heil vorst, schreeuwt u en zweert weer eeuwig trouw
opdat ik voel hoe vroom hoe vroed hoe goed hoe sterk u bent
maar ik niet neem - uw vrouw ligt bloot.
Ten strijd, bralt u en zwarten knalt u neer
voor god zegt u en pausen bidden weer
opdat ik hoor hoe blank hoe rein hoe zedenvol u bent
maar ik niet luister want geen Mens is meer.

Ik laat aan u

uw werk uw feest uw ozoleuke teas
uw reuzelol met shees uw barre sloeb
uw vrouw uw kind uw dolste avontuur
uw grootste levensuur uw goede naam
uw knul uw meid uw moordslee, radio
uw sappigzoet oho uw warme bed
uw leed uw vreugd uw kort en klein tevree
uw kanker tbc uw fraaie huis
uw stad uw god uw teerbeminde ma
uw kapitaal aldra uw vredige dood.

[p. 460]

6

 

Hoger vlogen, schijnbaar trager

 

de nauw zichtbre schollevaren -

 

hun scherpzuivere V-formatie

 

sneed in vloeiende trekbanen

 

topografisch de rivierloop

 

in 't verblindend luchtazuur.

Alsof dit niet genoeg was vragen wij eeuwig meer
zo gaan in regenvlagen, traanregenvlagen
wildere jaren voorbij - zeg mij wat resteert?...

Hoog gaat hen het kruis op de kloostertoren
maar hoger gaat de bliksemafleider
- dag meisje met je rechtaverechte dikke kousen -
in het kopstovenlaantje de zwartrokbazen
(ik word bestoven door een auto)
- dag tuftufschuit in de IJsselsloot -
o, hoe mediaevaal die baretzwarte bazen
is er iets losgeslagen in je tuftufhoofd?
zalig moet het zijn
- dag nieuwe tuftufschuit -
zalig moet het zijn in zo'n knusknusklooster
hoogomheind door dikke kopstovenlaantjes
voor de baretbazen in het rokkenzwart
hoe echt, hoe bijnanetecht...
(de derde tuftufschuit wacht ik niet af).

Zal ik ons afscheid op die viersprong nu vergeten,
nu ik het prijsgeef aan het licht, voor iedereen?
Zal ik vergeten hoe verdwaasd, verdoofd ik heen-
gegaan ben, hoe verscheurd en tot mijn kern gespleten?
En dat ik beter maar had kunnen overreden zijn
in de eerste stappen die ik volgde zonder jou...

[p. 461]

 

Zal ik mijzelf kunnen verlossen door ontrouw,

 

en zal het leed om dit verraad ooit henen zijn?

 

Wij gingen haastig elk de eigen thuisweg;

 

naar Noord en Zuid, elk naar het eigen erfgoed.

 

Wij zullen de terugweg niet meer vinden.

 

Maar in een ver land zal ons weer verbinden

 

die morgen samen, en een heldre weemoed

 

zal ons dat beeld zijn op vergeefse kruisweg.

Twee jaar verstreken.
Weer zit ik, vermoeid genietend van m'n zongebruinde lichaam
in dat oud hutje op de ka als in mijn jeugd
en droom als in mijn jeugd
en neurie zacht en mijmerlach stil voor mij heen,
tegen de lucht de paarse lucht vol onweer en vol blanke zomerwolken
nog altijd schemert aan de horizon het donkergroene elzenbos
dat ik ook in dat eerste jaar bezong toen die vreemde vogel waanzin
zijn stem van wanhoop op mij oversloeg. Er is nog niets
maar dan ook niets ten gunste of ten ongunste veranderd.
Aan mijn binnenoor knaagt de dood, met wie ik nog niets van doen hebben wil
ik laat hem knagen en pest hem wat met pacyl - hij is een bescheiden vriend
en ik denk dat hij nog jaren knagen wil eer ik wijsgeworden ben en hem waardig,
voor dit moment althans geef ik de voorkeur aan zijn tegenspeler leven
en belijd diens apriorisme,
sinds ik hen beiden niet meer in mijzelf verzoenen kan.
Gaf in het lichaam van dien ander die haar lichaam aan mij ontstal
de dood mij een teken of die andere vriend?
het laat mij tenslotte koud. Ik had mijn leven op haar alleen gezet
het staat nu op niets en niemand meer en iedereen en alles is dus welkom
bij vriend één en voor vriend twee taboe.

W. van Westenbroek