Libertinage. Jaargang 2

[p. 418]

[Dirk Nolting: gedichten]

Penelope

Dag in dag uit nachtmerrie van de vrijers,
Hinnikend als hengsten om 't vertrek,
Jagend op den tijd, dien ik ontdek
En vernietig in 't eentonig weefsel -
Draad ik zelve in zijn eindloos kleed.
Medeplichtig en wraakgierig beide
Speel 'k de vreugde van het vrouwlijk leed.
't Leven, elken morgen oud begonnen,
Wordt bij avond steeds een etmaal jonger
Als het duister hen den slaapstal indrijft
En Odysseus' stem weer tot mij spreekt:

‘Weef uw onontcijferbare beelden,
Weer den worp van 't schaamteloze zaad,
Veins te schromen voor hun drieste weelde,
Houd de keuze daaglijks in beraad.
Laat den overmoed der vrijers schaatren
Tegen 't waterklotsen om de rots,
Altoos zult gij in 't geheim der draden
Onbereikbaar voor hun driften zijn.
En als nooit de toeleg wordt verraden,
Zult gij, wevend, windend, en den tijd ten spijt
Eens in mij hun overwinnaar zijn.’

[p. 419]

Geen David

Spelend op zijn fluit, somwijlen sluimrend
In de schrale schaduw dezer struiken,
Starend langs den brand van den steeds verder
Golvenden, verschroeiden heigrond,
Zou een tweede David, onaanzienlijk
Maar tot koning voorbestemde herder
Zijn armzalig vee van geiten, schapen
Willen weiden.

Nu, in deze ruimte,

Sta ik. Onheilspellend gaat het
Flitsend weerlicht om mij heen te keer.
Aan den einder barsten de gezwollen
Wolken in een zwarten regen neer.
Wel is dit mijn aarde, maar geen David
Ben ik - even eenzaam, maar niet trots.
Door mij zal geen Goliath ooit vallen,
Voor geen Saul zal ik de harp bespelen
Om gezalfd te worden tot Man Gods.
Manshoog staande in de dorre vlakte
Kan 'k niet meer zijn dan mijn eigen smalle
Lichaam: schaduw van mijn langzaam
Stervend onvervuld weleer.

Dirk Nolting