Libertinage. Jaargang 2

[p. 20]

[Ferdinand Splinter: gedichten]

Vierde mogelijkheid

Het strand ligt open, welgewalsd en geel -
de heerbaan van de wind, naar Noord en Zuid.
Twee grijze massa's aan het eind; kanteel
van Stinkstad links, en rechts steekt Zandvoort uit

Twee wegen. Toch één weg. En aan het eind
het zwetend steenkabaal gesmukt met ijs
waar men bij voorkeur als pias verschijnt,
een zomertussenspel op dodenreis.

De derde weg is recht vooruit; voor hen
die - al te levenswarm - nog slechts in dood
ontspanning weten, ja: de zee. - Ik ben

besluiteloos, waar ik reeds lang besloot. -
Het zand, zo warm en zacht, verwelkomt en
ontvangt mij goed. Ik ben nog lang niet dood.

Burgerbruiloft

De bruid troont in het midden, en in wit,
hoe kan het anders. In het knoopsgat van
de versgeknipte rose bruigom zit
een bloem, ook wit; hij is een vlotte man.

Familie borrelt, kakelbont getooid,
als gaar publiek om 't nieuwe monument
van echtelijke sleur. Vrijwel nog nooit
was men zo jong en zo verdomd content.

De ouden jong, - de jongen kunstig oud;
twee kinderen van vrouwelijk allooi
in blauwe zij en witte vellen, mooi
als tere snollen, dolend in een woud
van mannenbenen. En juist dat weerhoudt
mij nog ervan, dat ik met glazen gooi.

[p. 21]

Et in terra pakze

Vergeten sneeuw op blauwzwaar ijzig water,
geen winterzon kan meeuwenvlokken smelten.
Vandaag is 't kerstmis, morgen ook, en later
is 't weer gewoon: de vrede gaat op stelten
gebukt en rennend als een goudpluvier
voor 't brullend golfje. Such is life, ook hier.

Ferdinand Splinter