Leven van Sinte Clara

[Leven van Sinte Clara]

Hier begint die legende der glorioser maghet Sinte Clara ende van die bevelinghe ende lovinge haerre oerden ende die verspreyenghen der oerden ende van haer heilighe maechden

Ortus conclusus soror mea sponsa ortus conclusus fons signatus, etcetera: een besloten hof, een gheteykende fonteyn, mijn suster, mijn bruyt, dijn uutsendinghe hemelsche paradijs. Dese woerden bescrivet Salemoen in Canticis Canticorum. Al eest saeck dat dese voerscreven teghenoecht sijn ende ghesproken vander heiligher kercken ende vander glorioser Maget Mariën, nochtan soe mach mense oec spreken vander onbevlecter maghet ende heilige Clara ende oec van haer heilighe ende openbaer religi ende oerden. Dese maghet Clara, want sij boven allen uutvercoren Heere Jhesum Christum ghenomen tot eenen brudegoem ende Hij hevet weder omme sijn bruyt gecroent

[fol. 1rb]

metter cronen der ontsprekelijcker scoenheit hier boven inder ewicheit. Daer om die uutvercoren Heere Hem niet onverdienttelijc soe sprect Hij dese voerscreven woerden van Sijnder bruyt dien Hij int eynde der warelt vercoren heeft uut duysentden, als oft Hij seggen woude:

- "O, heilighe maghet Clara, Mijn suster, Mijn bruyt, dijn oerden is een besloten hof, want sij vruchtbaer. Ende du beste die gheteykende fonteyn inden hof, want die heerlijcke teykenen dijnre duechden ende die uutseyndinghen dijnre planten als dat paradijs metten vruchten der appelen. Soe bringhet ghij tot mi rijpe vruchten overmits u vochticheit ende groenheit ende heilighe voerganc."

¶ In desen hof soe wassen dese vruchten ende groeyen ende bloeyen ende sonder ophouden soe rijpen

[fol. 1va]

sij ende sij sijn den lieven brudegoem Jhesum boven allen welriekende cruden seer bequaem ende sueten, want Hij spreket:

- "Ic bin neder gheclomen in mijnen hof om te siene die appelen der dalen."

Want die appelen Sijns lieven bruyts Clara ende haer vruchtbaer vruchten sijn Hem seer behaechlijc. Tot desen hof soe daelt neder die Heere dagelijcx ende besietse ende voetse. Ende op dat die bloemkijns - overmits geen sorchvoldicheit - en verdorven ende of en vallen, soe onthoutse die gheminde Heere overmits die tegenwoerdicheit sijnre geestelijcker vertroestingen. Ende desen hof en is niet tevergeefts gesloten, want sij en henget niet dat daer enighe sondige of scandelijcke dingen in gelaten worden. Ende sij en is niet alleen met een yseren gringel gesloten, mer oec van alle

[fol. 1vb]

waerlijcken ende besmettende geselscape is sij vremde. Ende sij es oec ombemuert met hogen mueren, dat es met aflaten ende vergiffenissen van sonden van bisscoppen, op datmen daer niet over climmen en sal ende met sulcken voersienicheit is sij oec ombepaelt met hoogen mast bomen, op dat sij niet lichtelijc metten winde der temptaciën becraftich en wort. Ende desen hof es die gheteykende fonteyne sonder of laten vloeyt vanden berch Libano. Want dese fonteyn is levendich ende sij gevet den dorsten na haer dat leven ende uut haer vloeyen veel vergaderinge van rievieren ende comen te samen in een water, dat es dat heilighe orden over alle die werelt vermeert ende verspreyt wort, in welken oerde soe veel costelijcke margrieten blincken. Ende oec dese hemelsche vrouwen gelijcken welriekede leliën. Soe leeren sij ende instruëren lichtelijc veel ongeleerde ende onwetende menschen. Ende alle droecheit des waerlijcken levens wech geworpen, maken sij alle die werelt vochtich

[fol. 2ra]

met haren heilighen leven. Ende overmits den brande der minnen, soe maken sij saecht ende bemorwen veel versteende herten van mannen ende vrouwen tot penitenciën ende totten dienste Gods.