Roman van Lancelot

naar het (eenig-bekende) handschrift der Koninklijke Bibliotheek

LXX. Hoe Miraude Torecke was ontfuert van Ypandre.

Daventure doet ons cont,

Doen Torec lach ende sliep, ter stont
So quam die welde Ypandre daer,
Want hi volgede Torec naer,
Om dat hine scoffirde, alsic screef,
Daer di aventure daervore af bleef,
Daer hi den doden riddere wachte
Vor sine amie met crachte.
Nu wilt hi wreken sinen toren.
Hi quam Mirauden daer te voren
Ende namse ende settese op sijn paert,
Ende [reet] met hare henen ter vard.
Doe riep si hulpe harde sere.
Doe ontspranc Torec die here,
Ende wapende hem daer metter vard,
Ende reet hem na op sijn pard,
Ende gemoette enen riddere saen,
Die hem van Ipandre dede verstaen;
‘Ende, wildi, ic leide u daer hi es:
Maer ic make u seker des,
Dattene nieman mach gewinnen,
Es hi te sinen castele binnen,
Want vor die porte, wetet dan,
Staen twee vresselike moteelne man,
Die altoes derssen ende slaen,
Datter nieman in mach gaen,
Hine hadde meer dan goet geval;
Dat doet met toverien al.’
Torec sprac: ‘Dore al desen
En latic min lief daer niet wesen.
Ic hebhe so vele dor haer gedaen,
Ic sal dit aventuren saen.’
Dus quamen si ter porten toe,
Ende die riddere nam orlof doe.
Ende Torec reet ter porten inne.
Ende dire boven lagen ten tinne
Liten die reke vallen ter vaert:
Daer liet Moreel sinen staert,
Maer Torec hadde genen noet.
Doe sach hi di moteelne manne groet.
Hi nam sinen scilt opt hoeft,
Ende sijn vingerlijn, dies geloeft,
Ende sloech met sporen in daernaer;
Doch haddi enen slach so swaer,
Dat hi welna was gevallen;
Maer Moreel ontspranc met allen.
Hi reet ter zalen int begin:
Daer ne vant hi nimanne in.
Doe reet hi in enen bogard na dat,
Daer Ypander in sat ende at
Met vele lieden entie joncfrouwe,
Met uwermaten groten rouwe,
Dat si ne dranc noch en at;
Ende Ypander sloechse om dat.
Torec quam ten angange daer
Ende seide: ‘Ypander, wet vorwaer,
En waerdi niet ter taflen geseten
Ic soude u des slaens doen vergeten.’

Doe Miraude Torecke sach

Sine sach nie so bliden dach:
Si spranc te sire siden bi.
- ‘Willecome, edel riddere vri!
Edel here, vort mi met u!’
Ypander seide: ‘Wet wel nu,
Dat hi u eer winnen moet op mi.’
Torec seide: ‘Bi Gode, dat si!’
- ‘Nu beet, ende sijt tramer min gast:
Ic geve u hier geleide vast,
Ende mergen selewijt becorten dan.’
Torec beette ende ginc vort an
Ter taflen sitten eten saen
Oft hem niet ware mesdaen;
Ende Miraude met hem oec at.
Doe vertelde Ypander nadat
Vor Torec ende die gesellen,
Ende seide: ‘Gi doet gelijc den tellen
Dat gi doet sloecht met gewouden
Mine ridders, die wilden houden
Enen riddere buten den grave.
Wat ginc u der saken ave?’
Torec seide: ‘In hebbe niet mesdaen,
Dat willic mergen op u doen staen.’
Ende hiermet lieten si die tale
Ende gingen slapen altemale.

Des smergens sijn si opgestaen,

Ende elc ginc hem wapenen saen,
Ende sijn tere plaetsen comen
Ende hebben speren in hant genomen;
Ende elc ontseide anderen daer,
Ende liten die orsse lopen daernaer.
Ende elc daer op anderen stac
So dat elc sijn spere brac.
Doe gingen si metten swerden slaen
Van den scilden menech spaen.
Doe slogene Torec enen slach,
Dat hi in onmacht ter eerden lach.
Doe quam Torec te hem gegaen
Ende hivene op daer, sonder waen,
Ende gaf hem in die bant sijn swaerd:
- ‘Dit es om dat gi waerd min weerd.
Nu vaste, weert u jegen mi.’
Ypander seide: ‘Ic sculde u vri
Ende oec quite hier ter stede,
Ende u scone vrindinne mede.
Gi sijt der bester een die leeft.
Ic hebbe uwer slage gnoech beseeft:
Ic geve mi op, ic ben mat.
Ic werde u man hier ter stat,
Ende wille u dinen vorwaerdmere.’
Dus werd sijn vrient Ypander die here,
Ende geleide Torec ende sine vrindinne
Tete Kerlion met bliden sinne.
Doe keerde Ypander thuswaerd,
Ende Torec te sire tentenwaerd.
Maer Walewein versprac Keye om das,
Dat hi hem daer ontfaren was.
Torec es in sine tente gaen,
Daer hi was harde wel ontfaen,
Want si waende alle das,
Dat hi ende Miraude verloren was.
Nu latic die tale bliven
Ende sal u van Waleweine scriven.