Roman van Lancelot

naar het (eenig-bekende) handschrift der Koninklijke Bibliotheek

LXII. Hoe Melions vacht jegen Raguelle, ende hoe si gesellen worden.

Die aventure gewaget hier,

Dat Melions, die ridder fier,
Daer ic hier vore af dede gewach,
Ende daer Torec enen nach lach,
Sine vriendinne was nu doet:
Dies haddi droefheit herde groet.
Nu haddi met hem enen jongelinc,
Sijns broder sone, dien naginc
Dat hi dreef dus groten rouwe
Alle dage aldus om ene joncfrouwe.
Op enen tijt sprac hi hem an
Ende seide: ‘Gi plaget te sine een man
Van vromen sticken, van groter daet;
Dat gi u om een wijf dus verslaet
Dat donct mi sotheit alte groet.
Laet varen van hare nu di doet,
Ende laet ons aventuren bewinden:
Gi sult lichte ene andere vinden,
Die alse goet alse dese sal wesen.’
Soe lange bat hi den oem van desen,
Dat hi voer om aventuren,
Ende sijn neve met hem ter uren;
Ende quam gereden doen na das
Daer een tornoy beropen was.
Daer dede hi hem mettien van binnen,
Want hem dochte in allen sinnen
Dat sijt hadden vele te quaet.
Hi voer in, so hoe dat gaet,
Ende sijn neve volhdem naer,
Die hem wel diende aldaer.
Dit heeft een riddere daer vernomen,
Ende es op Melionse daer comen,
Ende stakene met enen spere daer,
Dat te sticken brac vorwaer.
Ende Melions die staken weder
Dat hi ter eerden viel daer neder,
So dat hi sere gequetst was.
Ende Helijn, sijn neve, quam na das,
Ende gegrrep dors ter stat.
Doe quam een ander riddere na dat
Ende sloech Melionse met enen swerde
Op thoeft, dat hem niet sere en deerde.
Doe reet hi den genen ane
Ende begonde vresselike te slane,
Soe dattie gene gedogen ne conde
Ende wilde vlien. Do sloech ter stonde
Melions den genen metten swaerde
Dat hi tumelde vanden paerde;
Ende sijn neve was echter daer,
Ende nam op dat ors daer naer.
Om dit vercoverden die van binnen.
Daer werd gestreden in allen sinnen
Vresselike ende harde sere,
Ende Melions, hadde daer al die ere
Van dien tornoie in beiden siden.
Hi wan ses orsse ten selven tiden:
Dier gaf hi vire wech daer saen
Maten ridders, hebbic verstaen,
Die ten tornoye wel daden daer;
Ende twee vordire met hem, vorwaer.

Na desen tornoy quam hi te hant

Gereden in dat woeste eylant,
Daer Morligant in coninc was.
Hi hadde ene dochter, sijt seker das,
Die scoenste diemen nie gesach.
Nu was een riddere, di menegen dach
Die joncfrouwe hadde sere gemint;
Maer sine achte op hem niet en twint,
Ende oec en wils die vader niet
Gedogen dat hi daer wandele iet.
Om dit werd erre Raguel,
Want hi was stare ende sere fel,
Ende hi hadde ene borch daer bi,
Sere starc, soe dat hi
Niemanne ontsach op genen tijt;
Ende hi begonste te houden strijt
Opten coninc ende sine man,
Int leste dat hire so vele verwan,
Dat hi dlant al woeste maecte.
Ende Melions, die nu geraecte
Teens papen huus bi desen castele,

[p. 165]

 

Die hem daer af seide vele,

 

Melions vrachde den pape saen

 

Hoe dat lant ware so gedaen?

 

Die pape was een goet man

24215

Ende welgeboren oec daer an,

 

Ende dede goede ridders ere.

 

Hi seide doe: ‘Ic segt u, here.

 

Hier woent een rike [coninc] nu,

 

Ende heeft ene dochter, dat secgic u,

24220

Die scoenste die sach nie man;

 

Ende een riddere die leide haer an

 

Minne, dat si hadde onwaert;

 

Ende die riddere es sere vermaert,

 

Ende een der bester diemen weet,

24225

Ende heeft dit lant aldus bereet

 

Om dat hise den coninc wilt dwingen ave.

 

Ende hier nes hertoge no grave,

 

Noch ieman oec al hier omtrent,

 

Die hem des iet onderwint;

24230

Want en dar nieman angaen

 

Dat hi eenwijch dar bestaen

 

Te vechtene jegen Raguel:

 

Hi es soe starc ende soe fel.

 

Ende om dit brinct hi dlant in werre.’

24235

Melions sprac: ‘Woent hi iet verre?’

 

Die pape seide doe: ‘Neen hi,

 

Hi woent hier wel twee milen bi.’

 

Melions sprac: ‘Bi Gode, here,

 

In slape achter tnacht nembermere,

24240

In sal derward varen dan

 

Vechten jegen den vresseliken man,

 

Dien nieman nu en dar bestaen.’

 

- ‘Ay lieve here,’ seide doe saen

 

Die pape, ‘wat gaets u nu ane

24245

Aldusdane grote dinc te bestane?’

 

- ‘Ic sect u, here, nu ter uren,

 

Ic ben utcomen om aventuren,

 

Ende ic vinde ene grote, donctmi, an u,

 

Ende die ic oec sal aneverden nu.’

24250

Die pape sach dat moeste wesen.

 

Si gingen slapen saen na desen,

 

Ende des margens berde vroe

 

Es Melions opgestaen alsoe,

 

Ende sijn neve met, Helijn,

24255

Die node achter bleven soude sijn;

 

Maer Melions bat sere den neve

 

Dat hi metten pape bleve.

 

Hi seide hine daets in gere manire.

 

Melions wapende hem harde scire

24260

Ende seide ten neve daer al bloet:

 

‘Sich, al soudic daer bliven doet,

 

Gi moet mi geloven, dat secgic u,

 

Dat gi mi niet selt helpen nu,

 

Oft gine moget met mi niet varen.’

24265

Doe swoert hem die neve daernaren.

 

Nu hebben si orlof genomen

 

Ane den pape, ende sijn comen

 

Tote daer woende Raguel.

 

Ende Melions en dede niet el

24270

Dan hi ter porten vaste reet toe.

 

Daer vant hi enen horen hangende doe,

 

Dien hi blies daer harde saen.

 

Hine sach daer niemanne riden no gaen:

 

Doe keerdi omme daer ter steden.

24275

Eer hi iet verre was gereden

 

Quam Raguel gereden hem naer

 

Ende wildene van achter steken daer.

 

Dit heeft Helijn daer verstaen,

 

Ende riep te sinen ome saen:

24280

‘Keert u, oem, oft gi sijt doet.’

 

Doe kerdem Melions dor die noet,

 

Ende sach dat Raguel op hem quam;

 

Ende Melions sinen spere nam

 

Ende quam op hem met groter cracht;

24285

Ende malijc brac daer sinen scacht,

 

Ende quamen metten orsse tgemoete

 

So vresselijc ende so onsoete,

 

Dat si beiden vielen ter eerden.

 

Si sprongen op ende vingen ten swerden,

24290

Daer si mede gingen slaen.

 

Helijn was daer bi gestaen,

 

Ende bat daer vrindelijc onsen here

 

Over sinen oem, starke ende sere,

 

Dat hine moeste bescermen daer

24295

Van Raguels slagen, di scenen swaer.

 

Si vochten vans smargens toter none,

 

Recht oft waren twee lyone,

 

Dat men niet en conde bekinnen

 

Welc den anderen soude verwinnen.

24300

Si waren harre slage milde:

 

Si dorslogen helme ende scilde:

 

So daden si den halsberch mede,

 

Dat si bloetden te meneger stede.

 

Si vochten so lange onder hen beden,

24305

Dat si van moetheiden moesten sceden,

 

Ende gingen sitten beide alsoe,

 

Tot dat si gerest waren doe.

 

Ende alsi haren adem hadden genomen

 

Sijn weder te gadere comen,

24310

Ende gingen echt houwen ende slaen,

 

Alsi te voren hadden gedaen.

 

Dus vochten si so lange stonde,

 

Dat donker werd vanden avonde.

 

Doe quam Helijn vort tier tijt

24315

Ende seide: ‘Gi heren, bi Gode, gi sijt

 

Mode gevochten; ende ic can niet

 

Geweten wi tvordeel heeft. Nu siet

 

Dat wi desen strijt hier sceden,

 

Ende blieft even goet onder u beden;

24320

Dat donct mi die beste raet.

 

Gi wet wel, oem, hoe dat staet:

 

Het es nacht, ende wi moten nu

 

Twee milen riden, dat secgic u,

 

Eer wi tonser herbergen comen,’

24325

Alse Raguel dit heeft vernomen

 

Was hi derre word sere blide,

 

Want hi dochte hem sere tien tide,

 

Ende seide: ‘Bi mire trouwen, here,

 

Dese gevet tfonnesse min no mere.

24330

Wildijt laten ane hem staen,

 

Ic sculde di batalge quite saen;

 

Ende werdewi gesellen onder ons.’

 

Doe sprac daertoe Melions:

 

‘Wildijt met trouwen geloven nu,

24335

Ic saelt oec versekeren u.’

 

Doe gelovet elc anderen daer naer

 

Met trouwen, ende worden gesellen daer.

 

Ende Raguel voretse met hem saen,

 

Daer si wel waren ontfaen.

24340

Hi maecte bliscap ende spel,

 

Ende ontfine Melions so wel;

 

Van datmen drinken mochte ende eten

 

Dies en was daer niet vergeten.

 

Dus bleef Melions ende Raguel

24345

Te gadere ende hadden groet spel.

 

Nu latic van hen hier die tale:

 

Ic salre noch toe comen wale.