De koninginne van Hongaryen

[p. 74]

Een vermakelyk minne-liet.

Op een aangename voys.

Lestmael in ’t rijsen van een koele morgen,
Soo had ik my begeven op de jagt,
Al op een wegetjen onbedagt,
Vond ik een maegdetjen sitten heel verborgen,
Onder de boomen daer ’t seer groene was.

De vogelen die zongen met genugten,

’t gedierte maekte daer een soet geluyt,
Filander speelden op zijn fluijt,
Zoo dat het niet en waer als groot genugten,
Ja met geen tongen was te spreken uyt.

Dan sag ik haerder sneeuw witte borsjes,

So soetjes op en dan weer neder gaen,
En doen begon mijn jonkhert te slaen,
Zo dat ik niet lange kon verbeyden:
Ja kon verbeyden om by haer te gaen.

Ik ben zoetjes doen by haer gekomen,

Om eens te sien wie dat dees maget was,
Filander mijn goetgunstig was,
So dat ik datelijk wel kon bemerke,
Aen haer schoonheid dat sy mijn liefste was.

Ik nam dat soete kint in bey mijn armen,

Door haer rooder mont heb ik haer gekust,
Ik sey mijn engel weest gerust:
Ik blijf u dienaer ik sal u ontfermen,
Ik sal laven na mijn eygen lust.

[p. 75]

 

En haere vrienden hebben het vernomen:

 

De vlasche tongen die daer quamen by,

 

Dat brogt mijn hertjen in de ly,

 

Maer nu so is sy van myn weggenomen,

 

Om dat ik ‘er niet meer zou komen by.

 

Ik doe mijn klagte aen de groene bomen,

 

Ik sugt ik klaeg wie helpt myn uyt de pijn;

 

Mijn liefste was mijn medicijn,

 

Maer nu so kan ik ‘er by haer niet komen,

 

Dat doet mijn ziel in groote droefheyt zijn.

 

Wat kan een minnaers hert ook meer besware,

 

Als hem die liefste alzo wert onrukt,

 

Dat brogt mijn sieltje in den druk,

 

Maer ik en sal eylase niet bedare,

 

Of de godin, zal toonen weder min.

 

Waer of ik klage kerm, ofte smeeke,

 

Eylaes de liefste die en hoort mijn niet;

 

Dies sy geen droefheyt aen mijn ziet,

 

Konde de aerde of de boomen spreeken,

 

Die zoude mijn getuyge konnen zijn.

 

Wat hellept lacy al dat lammenteere,

 

Nu ik ‘er missen moet mijn lieve bruyd:

 

En of ik schrey mijn oogen uyt

 

Van droefheid groot; ik moet se dog ontbere,

 

Mag het niet zijn zo sterf ik van pijn.