De koninginne van Hongaryen

Op de Resolutie genomen by de Staten van Holland, om de Koninginne van Hongaryen en Bohemen te ondersteune met twintig duysent Man, te Voet en te Paart.

Voys: Echo hoort myn droeve klagten

Hollands roem is waart beschreven,

’t Is nu dertig jaren tydt,
Dat gy hebt in Vrêe gebleven,
Maar de Nydt omringt en bydt,
Heden nu veel Potentaten,
Yder plukke wil en veer,

[p. 14]

 

Van de Koningin haar Staten

 

Lodewyk valt op haar zeer.

 

Met zyn Magt om haar te drukken,

 

Tot hulp voor den Beyervorst,

 

En dogt dat zou hem gauw lukken,

 

Niemant haar bystant doen dorst,

 

Of het zou zyn al gewonnen,

 

Waar dat maar zyn Oog na tragt,

 

En ’t was zeker zo gesponnen,

 

Waar het nog zo als het plagt.

 

Had den Koning van Brittanje,

 

Niet veel moeyte aangegaan,

 

Schoon in Oorlog met Spanje,

 

Ging de Koninginne raen,

 

Met Pruys en Sax d’ Vree te maken,

 

Lowies had zijn wil al ree,

 

Te volbrenge zyne zaken,

 

Op Neerlants Dorp en Stee.

 

Maar nu zyn aanslag mislukte,

 

En den Brit haar bystant bied,

 

Ook zyn Manschap {#}oorder rukte

 

Als in Brabant, wort ‘er ziet,

 

By Holland me Vast besloten,

 

Twintig duysent Man te veld,

 

Om haar Ouwe Bondgenoten,

 

By te staan me met geweld.

 

Maar Lowies had geen gedagte,

 

Van Holland zoo een besluyt,

 

Nog zo schielyk in te wagte

 

’t Lykt zijn spel dit heel verbruyt,

 

Want stiert Couriers alle Weke,

 

Na den Haag by Fenelon,

 

Om de Leden te bepreken,

 

Of hy dit nog stutte kon.

[p. 15]

 

Om ’t besluyt nog te doen breken,

 

Dat daer vast genome staat,

 

Doet hy veel moeyte in zyn spreken,

 

Maar vint by haar weynig baat,

 

Om dit t’brenge in disorder,

 

d’Unie is haast eens gezint,

 

En bind haar gestadig vorder,

 

Fenelon is als een wind.

 

Op het Hof en aan haar Huyzen,

 

By d’Provincies Leden ziet,

 

Om de zaak nog te doen gruyzen,

 

Van haar Stem te geven niet,

 

En geeft haar veel zoete reden,

 

En dan daar nog niet by wint,

 

Valt uyt straft en drygt haar mede,

 

Hoe zyn Roy dan is gezint.

 

Om een groote Magt te zette,

 

Aan de Moesel, Rhyn, en Maas,

 

Die alles zal gruyze en plette,

 

Met een donderent geraas,

 

Maar indien gy Vree wilt houwe,

 

Hy u bystant doen zal groot,

 

waar op gy vast kan betrouwe,

 

Tegens wat Vyande snoot.

 

Maar den Staat teld dit mooy praten,

 

Anders niet als loos gevley,

 

Om ons Land en onderzaten,

 

Daar na t’ brenge mee in ley,

 

wanneer wy nu bleven keyken,

 

En zagen dit spel maar aan,

 

wie zou ons dan bystant reyken,

 

’t Bondgenootschap was gedaan.

 

Neen Lowies het kan niet baten,

 

Ons Provincies vindent goet,

 

Om de Koningin haar Staaten,

[p. 16]

 

Te beschermen met haar bloet,

 

Gy kan doen na u begeeren,

 

Wy achte u dreyge niet,

 

En weyke niet van ’t Marcheeren,

 

Voor gy u Magt thuys ontbied.

 

‘k Hoop de Heer zal by ons wezen,

 

En zal ons zyn bystant bien,

 

Voor wie ’t Mensdom al moet vrezen,

 

Voor zyn hand moet Magten vlien,

 

Hy geeft zegen in ’t Raadsplegen,

 

Aan het Generaals bestier,

 

Zo wy gaan ons Vyandt tegen,

 

Zyn wy Manmoedig in ’t vier.

 

d’Heer zal ons Victorie geven,

 

Toont weer dat gy Helde zyd,

 

Doet weer uwe Naam herleven,

 

Gelyk in voorgaande tyd,

 

Ons Voorvaders haare daden,

 

Blonke door d’werelts-wydt,

 

Plukt ook Helde Lauwer-bladen,

 

Blyft Bataviere in d’strydt.