Het tweede deel van de koddige olipodrigo
(1654)–Anoniem De koddige olipodrigo–
Auteursrechtvrij
[pagina 208]
| |
En wenschte (naar hy zey) maar aan de gang te zijn,
Het vechten scheen zijn Broêr, en 't stil-zijn enkel pijn.
Dit moeyde slimme Tijs, en wouw'er raadt voor schaffen,
En dacht, het minst gebijt woont by die 't meeste blaffen.
Hy met een Pekel-vis en Haring aan de gang,
En veegde Hans by nacht eens louter aan de wang,
(De Haring scheen een mees, de zoutheit deed haar blinken)
Hy riep: ach! 'k ben gequetst! moord! moord! en teeg an 't hinke
Voort na een Barrebier, en steende, 'k word zoo bang,
Ach! ach! 'k heb een quetzuur in 't schoonste van myn wang!
En plofte voorts in zwijm. Den Meester viel aan 't zoeken,
En schreeude, breng een spong, ook water, naalt en doeken,
Met alle 't geen noch meer tot dees quetzuur behoort.
Hy trok de neus-doek wegh, en zocht; maar merkte voort
Dat deze laffe Gek voor zeeker was bedrogen.
Dies kast' hy vry wat nat hem zoo omtrent de oogen,
| |
[pagina 209]
| |
Waar door dat Hans bequam; zich rechtend over endt,
Die vraagde, is 't ook diep? hebt gy het al ge-ent?
De Meester zei, wat Droes! komt gy om my te scheeren?
Zoo zweer ik, zal ik u dat scheere weêr verleere.
Zoekt in dees Spiegel eens waar dat gy zyt gesneên.
Hy zocht de mis-sneê vast, maar vant'er immers geen,
Dies zey hy, ô bedrog! verbergt toch deze schande,
En stopte een Ducaton de Meester in de hande.
Dat zal zeer wel geschien, zey Meester Cacceteur;
En Hans die koos het gat terstont weêr van de deur.
Den Baas verzweeg het ook, tot 't eerste morgen-groete,
En melden 't aan geen Zwijn zoo lang hem menschen moete,
D. Questiers.
Voorgevallen ten tyde des Wang-Snijders. |
|