Het tweede deel van de koddige olipodrigo

[p. t.o. 145]

f145

[p. 145]

Kalver-liefde.

Toon: Quite.

Jongman.

WAar heen zoo vluchtig, mijn Beminde?
Luystert na mijn droeve klacht,
Die ik stadig dagh en nacht
Uitstort onder deze groene Linde.
'k Bid, ach Schoonste! doch myn smart verzacht.

Dochter.

Ik luyster na geen droevig klagen,

Noch ook na u náár geween;

[p. 146]

 

Want mijn hart is als een steen,

 

Dat verhart gestadig alle dagen,

 

Daarom bid ik staakt al u gebeên.

 

Jongman.

 

Het water kan een steen beweegen

 

Door 't gedurige gedrop:

 

Dus ik op u hartjens top

 

Gestadig stort een vloet van brakke regen,

 

Uyt mijn vol en overlade krop.

 

Dochter.

 

Stantvastig lijkt gy in u spreeken;

 

Maar waar 't hart gelijk de tong,

 

Licht 'k my tot u liefde dwong,

[p. 147]

 

Mijn hart beweegt wel door u droevig smeken;

 

Maar ik vrees, gy zijt te los en jong.

 

Jongman.

 

Wel aan dan, schoone, wel beminde,

 

Neemt proef van myn trouwe Min,

 

Ziet of ik stantvastig bin.

 

Rukt uit mijn hart, gy zult u beelt daar vinden,

 

Twyffelt dan niet jonge zin.

 

 

 

Catharina Questiers.