Den koddigen opdisser. Deel 1

Een Maysjen al te jongh in 't Klooster,
Wil liever 't spit, als heeten rooster.

MOike riep Tanneke, Sanneke, en Anneke,
Maine lieve Susterkens, van uns Convent:
Nau keur, nau keur, nau keur, nau keur, en nau keur,
Unsen fainen Paoter, die saide sute Maoter,

[p. 165]

 

Eenen geeste staoter, die eef mai ingeprent.

 

Nunneke soo weter, hoe May sunt Peter

 

Sainen stijve veter, en sijn sleutel gaf. Ba sie?

 

Sa sai unsen Paoter gai sult sijn de Maoter,

 

Van dit waye Waoter, mijt sein sweert en staf,

 

Den Merrege quam yle, doe main devote ziele,

 

Gelaick op s' Hemels wyle, gevuret waer. O nagt!

 

Doen mai onsen Paoter, gafsein waye waoter,

 

Mai degte da gaoter, soo nettekes so raer.

 

Maor 'k kik gaone quellen, Main buiksken aen woelen;

 

'k Kik muist Mai unstellen, doe 'k kik mai hai ontbloot, O we!

 

Toen Maoter jasje, den stoel van sijn umiquasje,

 

Dai main nunnetasie, quam vruten in Main schoot.

 

Hai quamp may verrassen, 'twaye water aen 't wassen,

 

Kik vulet bai main lassen, main susterke Caotryn, O noot!

[p. 166]

 

Wa sal 'k kik nau kallen in 't vresen van uns dien,

 

Daer is 't mai untvallen, kik erme Bagain.

 

O! kuse Susanna, o! hailige Sint Anne,

 

Kik bid au Anne, mit hulpe mai laist: Dat kik

 

Magh leuse da wai waoter, eer mai unse maoter

 

Mit dyn feinen Paoter, uit uns Convente draift.