Den koddigen opdisser. Deel 1


Een kuis Queseltjen, Van 't Kosters Weseltjen Wierd bekropen, in haer Veseltjen. De Engelse Voys. 1. DE Koster van dees Kercke, Hoe frayen Man hy was, Komt met sijn sleutel te wercke, Met een devote tas:
[pagina 153]
Hy wilde soo garen eens fudel, lamfud, &c. Hy wilde soo garen eens fudele In een besloote kas. 2. Hy greep mijn in sijn arremen, Ick vandt hem al terterck, Al riep noch ach! armen, En sey 't is in de Kerck, Hy wilde al even eens fudel, &c. hy wilde al even eens fudelen, In mijn bestelde perck. 3. Van Quesel wierde ick boele, En stel mijn in postuer, In een leun Paters stoele, En juyst ter avontuer, Soo wil hy daer voort Lamphudel, &c. Soo wil hy daer voor Lamphudelen, Op dat sijn brandt verkoel.
[pagina 154]
4. Mijn beentjens dien hy leyde, Op ellicke leuningh een, Want dat ick hem niet beyde, Dat heeft te recht wel reën: Doen raeckten hy aen 't Lamphudel, &c. Doen raeckten hy aen 't Lamphulen In 't Heylighdom binnens been. 5. Mijn kuysche ziel hy raeckte, Terwijl sijn klockjens slaen, En op mijn roode lipjens 't Ave Mari quam slaen. Doen waer 't niet als lamphudel, &c. Doen waer't niet als lamphudelen, En 't Pater noster gedaen. 6. Hy prevelde, en ick krevelde, Hy hyghde na sijn aem,
[pagina 155]
Hoe seer dat ick my quelde; De Koster riep al aem! En 't waer niet als lamphudel, &c. En 't waer niet als lamphudelen wat goets, wat quaets te saem. P.N.P. Ten is altijt geen Heyligh werck, Dat staegh gedaen werd in de Kerck.