Den koddigen opdisser. Deel 1

[p. 113]

[Hoe zijn de sinnen]

Stem: Lalande.

 

1. HOe zijn de sinnen

 

Van ons Amstel Nimphjes nu?

 

Eertijds waar de herderinnen

 

Voor haar herders nimmer schuw;

 

Want om eens alleen te zijn,

 

Riep Cloridon vol van pijn:

 

Galathe komt mijn vertroosten,

 

Eer ick sterf in dit gequijn.

 

2. Nu d' Amstel-maaghden

 

By na vluchten voor een knecht;

 

Dit spel my noyt behaaghden:

 

'K segh de wagen gaat niet recht

 

Daar de liefd' gescheyden werd,

 

Gevoelt men wel haast de smert;

 

Eer men 't weet soo gaatmen treuren,

[p. 114]

 

Steets de droefheyt grooter werdt.

 

3. Hoe kàn het wesen

 

Dat een Iuffrouws soeten aard,

 

Oyt een Minnaar sou doen vreesen

 

Als hy tracht te zijn gepaart?

 

Met het lieve vrouwe Beelt

 

Dat het hart en sinnen steelt:

 

'K wil Jupyn om hulp gaan roepen,

 

Dat hy al mijn wonden heelt.

 

4. Laast quam mijn Engel,

 

Met haar Liefste hand aan hand,

 

En terwyl die loose bengel

 

Trantelde door 't heete zand,

 

Seyd' hy, Liefste Amaril,

 

Ick maack u bekend mijn wil,

 

Dat ick tracht met u te leven,

[p. 115]

 

Denckt niet dat het is een gril.

 

5. Gy sult bevinden

 

Dat u waartste Amarant

 

Is ontvlucht de dorre Linden,

 

By die blust sijn vlam en brand:

 

Iuffertje ghy zijt alleen

 

Die mijn wil met u gemeen

 

Maackt, onder de Else-bladen

 

Daar een ander stiet sijn scheen.

 

6. Wel wil den Hemel

 

Danckbaar zyn, ô groote Goôn,

 

'K wensch dat ghy in't Aardts gewemel

 

Moogt onthouden sijn geboôn:

 

'K wensch dat ghy u korten tijd

 

Van u jonge jaren slijt

 

Op 't Salet met u Beminde,

 

Daar de liefd' noyt droefheyt lijd.