Den koddigen opdisser. Deel 1

[p. 49]

's Herders Klaghte.

Stemme: Nova.

BEgaafde Carileen,
Die al mijn klacht en zuchten
Reekent voor genuchten,
Heb ick alleen
Niet als een waarde minnaar aangebeen:
Hoe vaackmaal heb ick neer geknielt
Voor u myn ziel, die mijn in banden hield;
Volmaackten Engel,, die door liefde strengel
Nu myn ziel ontzielt.

Bekoorelijcke zon

De straalen van u oogen
Vol van mededoogen,
Doen u Celadon

[p. 50]

 

Verdrencken in een serpe trane bron;

 

Noch noyt volpresen Engelin,

 

By u te sijn ontbreeckt ons niet als min:

 

Want Phoebus wagen, Sal u schoonheyt dragen

 

Heel ten hemel in.

 

Goddinne, waard gekroont,

 

Hoe geestigh zyn u leden

 

Van natuur besneden,

 

Waarde in de schoont,

 

Haar proefstuck heeft alleen aan u betoont;

 

Het root dat op u wangen speelt,

 

Spruyt uyt de grond van sulcken Lely-beelt:

 

Ia selfs de Roosen,, die van schaamte bloosen

 

Die ontsien u beelt.

 

Aanbiddelijcke maaght

 

Ick offer u mijn klachten,

[p. 51]

 

Wilt mijn niet verachten,

 

Waarom soo geplaaght?

 

Daar gy mijn lijden in u oogen draaght;

 

Ick bid u neemt mijn quellingh af,

 

Want u wreedheyt valt mijn veel te straf:

 

Ick sal u minnen,, met hart en sinnen

 

Tot het droeve graf.

 

Sy kend mijn lijden wel,

 

Maar haar versteenigt herte

 

Dat en kend geen smerte;

 

Doch mijn droef gequel

 

En acht sy anders niet dan kinder-spel:

 

Sy acht mijn quellingh niet met-al,

 

En gaat weer vluchten na haar eygen stal:

 

Princes verheven, wilt mijn troost geven

 

Tot het droeve dal.