Den kluchtigen bancket-kramer of 't leven en bedrijf van Frans de Gek

194. Vreemt toeval welck een sot gebeurde

In een van de fraeyste steden van Vranckrijck is 't gebeurt dat een schoone vrouw, wiens naem om redenen versweghen wordt, aen een van de fraeyste jonghmans van deselve stadt getrouwt was en nochtans niet ophieldt daerenboven een vriendt te gebruycken als haer man van huys was. Het is op een tijdt ghebeurt als se by malkander waren, dat een sot een hondt vervolghde die hem een stuck vleesch ontnomen had, maer den hondt de deur van deselve vrou open vindende, sloop daer in om sich te verberghen. Hetwelck den sot siende, klopte aen de deur en begon te schreeuwen: ‘Doet open, ghy schelmen, doet open en brenght den dief hier buyten welck ghylieden van binnen verborghen hebt. Sult ghylieden rovers verberghen welck den doodt verdient hebben? Ick sal daerover gaen klaghen.’ De vrouw, welck by haren vrient was, dese woorden hoorende en soo veel volks omtrent den sot siende, was van meyning dat hy nergens anders om gekomen was als om haer en haeren vriendt te openbaren. Zy klam naer beneden en dede de deur voor den sot open en als hy binnen was, bad se hem haer huys niet te schenden en al wat daerbinnen was sou tot sijnen dienst wesen. Den sot, dese fraije onthalingh siende van dese schoone vrouw, was wel tevreden en gingh nae binnen om hem te wermen, maer het en duyrde niet langh of de man quam kloppen. De vrouw den klop kennende, verberghde haren vriendt onder het bed en den sot gheboodt se in de schoorsteen te klimmen. Daernae de deur openende, begon se haeren man te omhelsen en te kussen, maer alsoo den man koud was, beval hy haer een vuyr aen te stoocken, hetwelck sy doen most en braght van het groenste hout hetwelck sy vinden moght, vreesende dat den sot verbranden moght, maer sy was wel bedrogen, want het natte hout maeckte sulcken dichten roock dat den sot ghedwonghen was seer dickwils te hoesten. De man niet wetende wat er in de schoorsteen te doen was, sagh omhoogh alwaer hy desen sot sagh en, meynende dat het een dief was, begon hem te dreyghen. Den sot sey teghens hem: ‘Ghy siet my wel, maer niet den rover van uw eer, welck meer als duysentmael by uwe vrou geslapen heeft.’ Den man, horende sulcke dingen seggen van sijne vrouw, wierdt soo gram dat hy den overspeelder doorstack welck onder

[p. 52]

het bed lagh. Den sot desen dootslagh gesien hebbende, klam naer beneden en een stok in de hand nemende, begon hy luyde te schreeuwen: ‘Ghy hebt mijn schuldenaer doodtgeslagen, maer soo ghy my sijne schult niet betaelt, ick sal maken dat ghy 't u beklagen sult en ick sal u aen de justice aenbrengen.’ Den armen man siende dat hy den sot niet wel tevreden stellen kondt, stopten hem den mond en gaf hem een beurs vol pistoletten^*. Alsoo won den sot door sijn geckheydt 't welck een wijs man verlooren had.

* pistoletten: gouden munten